tytuł tyleż nośny, co pretensjonalny, ale przyglądając się bliżej muzyce nie ma tu zbyt wiele konduktów żałobnych jest natomiast mechanika spalania się atomów w momencie upadku ku ziemi lub innego ciała niebieskiego. tematy kosmosu, przestrzeni powietrznych czy wodnych, pustych hal, stacji międzyplanetarnych to motywy przewodnie muzyki ambientowej i dark ambientowej. czasami są one uzupełnione nagraniami terenowymi lub żywym instrumentarium. (ciekawe jest pod tym względem brasil & the gallowbrothers band). opisywane przez ten gatunek (podgatunek lub rodzaj muzyczny) miejsca to chyba ostatnie bastiony na granicy mikrodźwięku i ciszy. penetrowane chyba właśnie dlatego, że są najbliżej tego, co nazywa się dźwięcznym przechodzeniem w bezdźwięczność. czasem daleko jestem od kierowania się tym tropem, a czasem bardzo blisko. podążając nim muszę przyjąć, że zadaniem muzyki jest przygotować (spowodować) ciszę. zastanawiam się czy absolutną, taką jak w nocy tylko bez zegara, czy odgłosu kół skręcającego samochodu, w której do głosu dochodzi tylko to, co obiektywne i niezależnie generowane jak praca ludzkiego organizmu czy przyrody. muzyka, która wycisza niepotrzebne tony i odsłania wnętrze. (w znaczeniu cielesnym jak bicie serca, tętno krwi, odgłosy trawienia czy głodu). a może nie chodzi tu o fizyczny, a bardziej psychiczny aspekt. muzyka jako rodzaj meta szufelki, na którą nałożą się wszelkie komunikacyjne szumy i dźwięczne aberracje, by zostać wyrzucone z głowy. taka psychomachia między szumem a morficznym sygnałem w walce o wewnętrzny spokój.
celowe posunięcie jakim jest pozorny brak rytmiki, jakby za tym wszystkim kryła się niechęć do przyspieszenia ruchu serca, które i tak wykonuje pracę na rzecz krwiobiegu, więc jest już wystarczająco obciążone. poruszenie odbywa się tutaj za pomocą innych narzędzi. bardziej wysublimowanych i dosadnych zarazem. realizujących zadanie jak wszyć obraz, który spowoduje bunt estetyczny i w pierwszym odruchu nie zostanie wyrzucony przez serce.
Komentarze
Prześlij komentarz