po stronie negatywnej października

type o’ negative publikuje się po raz kolejny wraz z albumem „october rust”. czasem zdarza mi się, że dawno niesłyszana płyta ożywa, łapie drugi oddech. pamiętam „summer breeze” i to, z jaką łatwością otwierała ona przede mną wszelkie pokoje rozkoszy ziemskich, pełne niezbędnych rekwizytów jak poruszające się zasłony, ukryte w każdym zakamarku świece (to już z „love you to death” otwierającego omawiany album) no i oczywiście to, za czym do owego pokoju przybyli skuszeni mężczyźni – zapachu kobiecego ciała. „devil music next door” tym wersem peter steel umiał mnie przekonać, że jego apartament, dzielnica, a nawet miasto żyje w całości mroczną muzyką. pamiętam recepcję perfumowanych, ciężkich brzmień w połowie lat dziewięćdziesiątych. setki klimatycznych kapel wyrastały jak grzyby po deszczu kopiując tiamat z kolejną odsłoną „clouds”. anathema sięgała po gitary akustyczne przyznając się do fascynacji pink floyd, aaron stainthorpe był na etapie porzucania staroangielskiej poezji, ale zanim się to stało powstał dla mnie jeden z najlepszych doom metalowych albumów tzn.: „like gods of the sun”. mrok i konfuzje erotyczne w tekstach. peter steel na tle wspomnianych wokalistów wypadał najmniej przekonująco. nie mam tu na myśli predyspozycji czysto fizycznych – wybrany mężczyzną sierpnia w żeńskim wydaniu playboya mógł stawać w szranki z niejednym samcem w kategoriach urody i potencji (tego drugiego zwłaszcza). posiadał inną wrażliwość – czytaj samczą. a emblematy jak i ubiór, jego, a także pozostałych członków zespołu odstawały nieco od gotycko-romantycznego wizerunku wymienionych wcześniej. zresztą type to kapela ze stanów, a mierzyła się przecież z przedstawicielami starego kontynentu. a w dwóch przypadkach ze spadkobiercami teatru elżbietańskiego. to, co jednak udało im się wcześniej przemycić do muzyki, to nieskrępowanie i doza luzu, którego wtedy brakowało w muzyce europejczyków. nie od razu było to jednak takie oczywiste. patrząc chociażby na teledysk „christian woman”, gdzie instrumenty muzyków uczepione były łańcuchów, a maniera wokalna i emfaza, z jaką do swych erotycznych wizji bardziej, niż do wizji bohaterki utworu przekonywał steel budziły nieskrępowany śmiech. oczywiście na początku wszystko było poważne. w tym reakcje młodych adeptów stawiających pierwsze romantyczne kroki. ciekawostką i zarazem rzeczą nierzadką w twórczości type o’ negative jet to, że końcówka utworu, w której steel śpiewa „jesus christ looks like me” ma swoje odzwierciedlenie w autentycznym epizodzie z ulicy. któregoś dnia zagadnięty przez przypadkową kobietę, że wygląda jak jesus chrystus odpowiedział z przekorą, że to jesus chrystus wygląda jak on. to tyle na temat skromności petera steela. pozostaje jeszcze kwestia głosu. umiejętnościami bezsprzecznie góruje on nad wyżej wymienionymi wokalistami. nie wiem czy nie przesadzę, ale jest on chyba jednym z najlepszych wokalistów w tym gatunku. miało być o „october rust” a większość kwestii muzycznych dotyczyła albumu „bloody kisses”. na swoje usprawiedliwienie napiszę tylko, że dla mnie te płyty są niemalże nierozerwalne ze względu na poruszaną tematykę jak i koncepcję artystyczną. jednak krążkiem, który nie opuszcza mojego odtwarzacza od kilku dni, tuż po supremacji karpat magicznych jest właśnie „october rust”. tylko do „my girlfriend’s girlfriend” pożyczam sobie okładkę z poprzedniej płyty. dlaczego? ten aspekt pozostawiam do samoistnego odkrycia…